Proste to RODO w medycynie w oświacie w firmie

Wdrożenie RODO w firmie / w szkole / w podmiocie medycznym

Wdrożenie RODO w firmie / w oświacie / w medycynie

Dokumentacja RODO dla firmy, dla podmiotów medycznych, przychodni, szpitali, lekarzy, dla placówek oświatowych. Pełnienei funkcji Inspektora Ochrony Danych w firmach, w podmiotach medycznych, w szkołach. Szkolenia z zakresu cyberbezpieczeństwa oraz ochrony danych osobowych. Audyt Bezpieczeństwa Informacji KRI. Dofinansowania dla samorządów, dla podmiotów medycznych na cyberbezpieczeństwo.

Ograniczenie w wykonywaniu świadczeń

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem

Ograniczenie w wykonywaniu świadczeń od 30 kwietnia 2020r.  Zakaz obejmować może lekarzy, pielęgniarki, fizjoterapeutów, czy ratowników medycznych.  Zgodnie z art. 7d) Ustawy z dnia 02 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych cyt.: „(…) Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, standardy w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem, mając na względzie potrzebę zapobiegania i zwalczania zakażeń COVID-19 (…)”.

Dnia 29 kwietnia 2020r. w Dzienniku Ustaw pod pozycją 775, opublikowane zostało Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem. Ograniczenie w wykonywaniu świadczeń, więc stało się możliwe.

Na podstawie art. 7d ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, 567, 568 i 695) zarządza się, co następuje:

Wykaz stanowisk pracy z bezpośrednim kontaktem z pacjentem podejrzanym lub zakażonym.

§ 1. 1. Kierownik podmiotu leczniczego umieszczonego w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującego działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne:

1) wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 lub
2) w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19

– opracowuje wykaz stanowisk pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567) mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie, zwany dalej „wykazem stanowisk”.

2. W przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w wykazie stanowisk umieszcza się wszystkie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, a w przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, wyłącznie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej w wyodrębnionej komórce organizacyjnej i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, o której mowa w ust. 1 pkt 2.

Ograniczenie w wykonywaniu świadczeń możliwe od 30 kwietnia 2020r.

3. Osoby uczestniczące w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2. Ograniczenie to nie dotyczy udzielania świadczeń opieki zdrowotnej niewymagających bezpośredniego kontaktu z tymi pacjentami, w szczególności udzielania tych świadczeń za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

Informacja o objęciu ograniczeniem

4. Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, informuje na piśmie osoby, o których mowa w ust. 3, o objęciu ich ograniczeniem, o którym mowa w ust. 3. W informacji określa się dzień początkowy oraz końcowy objęcia ograniczeniem. W przypadku gdy nie ma możliwości określenia dnia końcowego objęcia ograniczeniem, ograniczenie obowiązuje do dnia jego odwołania przez kierownika podmiotu leczniczego, nie dłużej jednak niż do dnia zakończenia obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 lub ustania zatrudnienia osoby objętej ograniczeniem w podmiocie leczniczym, o którym mowa w § 1 ust. 1. Dzień końcowy objęcia ograniczeniem nie może przypadać wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej na stanowisku określonym wykazem stanowisk. Informacja zawiera pouczenie o treści § 3. 

Sposób przekazania informacji o objęciu ograniczeniem.

5. Przekazanie informacji o objęciu ograniczeniem osoba, o której mowa w ust. 3, potwierdza pisemnie wraz ze wskazaniem daty doręczenia. W przypadku braku możliwości uzyskania podpisu dokonuje się adnotacji o przekazaniu informacji o objęciu ograniczeniem przez kierownika podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, lub osobę przez niego upoważnioną wraz z podaniem informacji o przyczynie niemożności uzyskania podpisu oraz wskazaniem daty doręczenia.

6. W przypadku gdy informację o objęciu ograniczeniem dostarczono w terminie późniejszym niż określony w tej informacji jako dzień początkowy, ograniczenie, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje od dnia powiadomienia osoby objętej ograniczeniem. Osoba objęta ograniczeniem dokonuje adnotacji o terminie otrzymania informacji w obecności osoby przekazującej.

Sprawozdawczość o osobach objętych ograniczeniem.

§ 2. 1. Wykaz stanowisk, wraz z listą zatrudnionych na nich osób obejmującą imię i nazwisko każdej osoby objętej ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3, jej numer PESEL i numer prawa wykonywania zawodu, kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, przekazuje raz w miesiącu w terminie do 10. dnia każdego miesiąca w postaci elektronicznej, w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych, do właściwego miejscowo wojewody oraz dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

2. Wojewoda i dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia przetwarzają dane, o których mowa w ust. 1, w celu zapewnienia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej oraz zapobiegania i zwalczania COVID-19.

Dopuszczalne wyjątki w ograniczeniach.

3. W przypadkach uzasadnionych koniecznością zapewnienia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia może, na wniosek kierownika podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, wyrazić zgodę na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej przez osobę wykonującą zawód medyczny mimo objęcia jej ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3. Informacja o wyrażeniu zgody jest przekazywana niezwłocznie na piśmie wnioskodawcy, osobie, której dotyczy wniosek, kierownikowi podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1 oraz wojewodzie.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3  wnosi się do dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia właściwego ze względu na miejsce działania podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, w którym udziela świadczeń zdrowotnych osoba wykonująca zawód medyczny objęta ograniczeniem.

Urlopy bezpłatne udzielane obowiązkowo przez innych pracodawców.

§ 3. 1. Pracodawca inny niż podmiot leczniczy, o którym mowa w § 1 ust. 1, zatrudniający pracownika będącego osobą, o której mowa w § 1 ust. 3, udziela temu pracownikowi, na jego wniosek, urlopu bezpłatnego na okres ustalony zgodnie z § 1 ust. 4 i 6.

Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy, wykonywania zawodu.

2. Przekazanie osobie wykonującej zawód medyczny informacji, o której mowa w § 1 ust. 4, stanowi podstawę do zaprzestania w okresie ustalonym zgodnie z § 1 ust. 4 i 6:

1) świadczenia pracy na podstawie innej niż stosunek pracy,
2) wykonywania zawodu medycznego w formie praktyki zawodowej, o której mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej

– wykonywanych poza podmiotem leczniczym, o którym mowa w § 1 ust. 1.

Termin dla przekazania pierwszego wykazu.

§ 4. Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, przekazuje po raz pierwszy dokumenty, o których mowa w § 2 ust. 1, w terminie 5 dni od dnia wejścia w życie rozporządzenia.

Data wejścia w życie Rozporządzenia. 30 kwietnia 2020r.

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Ograniczenie w wykonywaniu świadczeń zapewne nie spotka się z pełną aprobatą środowiska, jednak stało się faktem. Czytaj więcej o zmianach, jakie wprowadza Specustawa COVID-19.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Główny Inspektor Pracy odpowiada

Czy personel medyczny może powstrzymać się od pracy, gdy nie ma środków ochrony. Odpowiada GIS kierując pismo do RPO. Proste to RODO.

Główny Inspektor Pracy odpowiada, czy personel medyczny może powstrzymać się od pracy, gdy nie ma środków ochrony. Odpowiada GIS kierując pismo do RPO.

Główny Inspektor Pracy w treści udziela odpowiedzi na wniosek o zajęcie stanowiska w kwestii stosowania przepisów art. 210 Kodeksu pracy. Z takim wnioskiem wystąpił Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych kierując je do Rzecznika Praw Obywatelskich dnia 31 marca 2010 r. Treść stanowiska GIS.

Zapytanie RPO.

Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Adam Bodnar wystąpił do GIS o opinię, czy w rażących sytuacjach – gdy pracodawca nie zapewnia odzieży ochronnej i środków ochrony indywidualnej – pracownicy medyczni mogą powstrzymać się od pracy

Z informacji zawartych na stronach RPO wynika, iż cyt.: „(…) Do RPO zwrócił się w tej sprawie Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych. Lekarze, lekarki, pielęgniarki, pielęgniarze, salowe i sanitariusze pracują przy zwalczaniu epidemii w warunkach bezpośrednio zagrażających zdrowiu lub życiu powinni być wyposażeni standardowo w indywidualne środki ochrony.Co zrobić, gdy takich środków nie ma? Przecież z prawa pracy wynika, że gdy pracodawca nie zapewnia pracownikom odpowiednich środków ochrony, to przysługuje im prawo powstrzymania się od pracy. Czy tak jest w tej sytuacji?

Związek powołał się art. 210 § 1 w związku z § 2 i § 5 Kodeksu pracy. Jego §1 głosi, że w razie gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika albo gdy wykonywana przez niego praca grozi takim niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego. Według § 2. jeżeli powstrzymanie się od wykonywania pracy nie usuwa zagrożenia, o którym mowa w § 1, pracownik ma prawo oddalić się z miejsca zagrożenia, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego. Zgodnie z § 5. przepisy § 1, 2 i 4 nie dotyczą pracownika, którego obowiązkiem pracowniczym jest ratowanie życia ludzkiego lub mienia.

Skoro personel medyczny, w przypadku zwalczania chorób zakaźnych, co do zasady wykonuje pracę w warunkach stanowiących bezpośrednie zagrożenie dla swojego zdrowia lub życia, to powinien, więc być wyposażony standardowo w indywidualne środki ochrony.

Dlatego też, według wstępnej oceny RPO – wymagającej jednak pogłębienia przez organ wyspecjalizowany w tym zakresie – w sytuacji gdy pracodawca nie zapewnia pracownikom, o których mowa w art. 210 § 5 k. p., odpowiednich środków ochrony indywidualnej, wydaje się, że przysługuje im prawo powstrzymania się od pracy.

Pracodawca nie realizuje bowiem jednego ze swoich podstawowych i standardowych obowiązków wobec tej kategorii pracowników. A ich istota pracy polega na wykonywaniu pracy w warunkach bezpośredniego i stałego zagrożenia zdrowia i życia.

Nie można bowiem w ramach wykonywania pracy wymagać od pracowników heroizmu, tj. świadomego, w przypadku braku indywidualnych środków ochrony, narażania swojego życia i zdrowia w imię ratowania zdrowia i życia innych osób – wskazuje RPO.

Ponadto w kontekście ogłoszonego stanu epidemii istotne znaczenie mają przepisy ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Z jej art. 11 ust. 1 wynika, że kierownicy podmiotów leczniczych są obowiązani do podejmowania działań zapobiegających szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych. Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 4 pkt 1 działania te obejmują stosowanie środków ochrony indywidualnej i zbiorowej w celu zapobieżenia przeniesieniu na inne osoby biologicznych czynników chorobotwórczych.

Zaniechanie realizacji tego obowiązku może rodzić odpowiedzialność karną z art. 165 § 1 pkt 1 Kodeksu karnego (sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wielu osób poprzez spowodowanie szerzenia się choroby zakaźnej).

Z kolei po stronie personelu medycznego – udzielającego świadczeń zdrowotnych bez wymaganych indywidualnych środków ochrony – może to z kolei rodzić także odpowiedzialność za wykroczenie z art. 116 § 1 pkt 2 Kodeksu wykroczeń. Odpowiedzialność tę ponoszą bowiem osoby, które wiedząc o tym, że stykają się z chorym na chorobę zakaźną, nie przestrzegają nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu, a więc w tym przypadku nie stosują nakazu korzystania z indywidualnych środków ochrony.

Również i to przemawia za uznaniem, że personel medyczny pozbawiony adekwatnych indywidualnych środków ochrony, może w celu uniknięcia własnej odpowiedzialności skorzystać z przepisów art. 210 § 1 i 2 Kodeksu pracy. (…)”.

Odpowiedź GIS.

RPO publikuje na na swoich stronach interrnetowych obszerne fragmenty odpowiedzi, jakiej udzielił mu Główny Inspektor Sanitarny, na zapytanie cyt.: „(…) Opracowane do tej pory akty prawne związane z epidemią koronawirusa COVID-19 nie zawieszają stosowania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, za wyjątkiem przedłużenia terminu ważności badań lekarskich, jeśli termin ten upłynął po 8 marca br., do czasu zakończenia stanu epidemii (plus max. do 60 dni) oraz konieczności zapewnienia pracownikom środków ochrony osobistej, jeśli nie można zapewnić minimum 1,5 m odległości pomiędzy stanowiskami pracy. Możliwe, że ustawodawca podejmie decyzję o zmianie przepisów w nieodległej przyszłości – obserwując dynamicznie zmieniającą się sytuację, związaną z pandemią wirusa.

Sytuacja opisana w pytaniach powinna być wnikliwie oceniona w świetle realnego zagrożenia koronawirusem. Ewentualnych poczynań personelu medycznego nie powinien pochopnie oceniać także pracodawca. Obowiązkiem pracodawcy jest stworzenie i zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

Ocena faktycznego narażenia pracowników zakładów opieki zdrowotnej musi odbyć się w drodze kontroli, a za sprawy chorób zakaźnych i sprawy epidemiologiczne odpowiada Powiatowy i Wojewódzki Inspektor Sanitarny. Podstawowym źródłem regulacji w tym zakresie jest w Polsce ustawa z 5 grudnia 2008 r o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 ze zm.). Na jej podstawie inspektorzy Państwowej Inspekcji Sanitarnej mogą doprowadzić m.in. do zamknięcia i wyłączenia z użytku poszczególnych pomieszczeń, a nawet całego zakładu pracy.

Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy opracowano w celu zabezpieczenia pracowników i innych osób świadczących pracę przed wypadkami i chorobami, ale także pogorszeniem stanu zdrowia. Immanentną częścią pracy personelu medycznego jest zagrożenie biologicznymi czynnikami środowiska pracy.

To ryzyko zawodowe jest wpisane w zawód każdej osoby wykonującej zawód medyczny. Nie powinno jednak dochodzić do sytuacji, w której pracownikom nie zapewniono możliwości ograniczenia do niezbędnego minimum możliwości zarażenia się patogenem. Z tego tytułu obowiązkiem pracodawcy jest takie zorganizowanie pracy, by maksymalnie zabezpieczyć pracowników przed utratą zdrowia. Z tego też tytułu płynie odpowiedzialność pracodawcy, począwszy od odpowiedzialności wykroczeniowej (art. 283 k.p.) do karnej (art. 220 k.k.).

Sytuacja personelu medycznego jest w przypadku epidemii SARS-CoV-2 niezwykle trudna, ponieważ konstrukcja przepisu art. 210 k.p. przesądza również o tym, że powstrzymanie się od pracy nie dotyczy pracownika, którego obowiązkiem pracowniczym jest ratowanie życia ludzkiego lub mienia. Osoby wykonujące zawód medyczny są szczególną grupą zawodową – jest to zawód zaufania publicznego, a obowiązkiem personelu medycznego jest ratowanie życia i zdrowia obywateli.

Jak zauważa Sąd Najwyższy w wyroku z 15 maja 2001 r. (sygn. UKN 395/00) „praca szpitalnego personelu medycznego odbywa się z natury rzeczy w warunkach bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia czy nawet życia ludzkiego. Obowiązkiem pracowniczym tych osób jest ratowanie zdrowia lub życia pacjentów, więc personel lekarsko-pielęgniarski nie korzysta z przysługującego ogółowi zatrudnionych uprawnienia do powstrzymania się od wykonywania pracy niebezpiecznej (art. 210 § 5 w związku z art. 210 § 1 k.p.). Niejako w zamian musi na szpitalu jako na pracodawcy spoczywać zwiększone ryzyko odpowiedzialności za ewentualne zakażenia personelu medycznego.”.

Reasumując – zważywszy na zagrożenia biologiczne, specyficzne dla placówek udzielających świadczeń zdrowotnych, pracodawca ma obowiązek prawidłowo zabezpieczyć pracowników, by można było mówić o zorganizowaniu pracy w bezpieczny i higieniczny sposób.

Dlatego uważam, że osoby wykonujące zawód medyczny powinny być zabezpieczone przed możliwością zarażenia patogenem SARS-CoV-2 i każdym innym, mogącym skutkować zagrożeniem dla zdrowia. Stan faktycznego zagrożenia epidemiologicznego musi być ustalony w drodze kontroli Inspekcji Sanitarnej.

W przypadku, gdy pracownicy placówek zdrowotnych podejmą decyzję o powstrzymaniu się od pracy z powodu zagrożenia życia i zdrowia, powołując się na art. 210 k.p., a  pracodawca podejmie wobec nich działania porządkowe (od kary upomnienia, nagany, po rozwiązanie umowy o pracę) – tylko sąd w procesie wytoczonym z powództwa pracowników będzie mógł uznać ich rację i przywrócić pielęgniarki i położne do pracy lub nakazać wypłatę odszkodowania, w przypadku braku woli ponownego zatrudnienia pracowników przez pracodawcę.

W arsenale środków prawnych inspektora pracy nie ma decyzji, wystąpienia Iub polecenia, które mogłoyby powstrzymać pracodawcę przed krokami zmierzającymi do ukarania pracowników za powstrzymanie się od pracy z powodu epidemii koronawirusa – głosi odpowiedź Wiesława Łyszczka (…)”.

Główny Inspektor Sanitarny. Pismo z dnia 23 kwietnia 2020r.

Pełna treść stanowiska, jakie zajął GIS w temacie.

Czytaj więcej na temat środków ochrony indywidualnej.

Szerzej o zagadnieniu związanym z obowiązkiem zapewnienia środków ochrony indywidualnej pisaliśmy w naszym opracowaniu „Obowiązkowe środki ochrony indywidualnej„.

Obowiązkowe środki ochrony indywidualnej.Obowiązkowe środki ochrony indywidualnej.

Autorem niniejszego tekstu jest Dominik Spałek Copyright by © D.Spałek Kontakt z autorem: biuro@prostetorodo.pl / www.dominikspalek.prostetorodo.pl Autor wyraża zgodę na niekomercyjne udostępnianie niniejszego tekstu, jednak wyłącznie w niezmienionej formie i treści, łącznie z niniejszymi zapisami.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Dyżur a zasiłek opiekuńczy

Dyżur medyczny a zasiłek opiekuńczy

Dyżur medyczny a zasiłek opiekuńczy.

Dyżur a zasiłek opiekuńczy w czasie korzystania z dodatkowej opieki nad zdrowym dzieckiem w związku z nieprzewidzianym zamknięciem szkoły, przedszkola, żłobka w związku z COVID-19. Czytaj więcej o zmianach, jakie wprowadza Specustawa COVID-19.

Zgodnie z art. 4b ust. 1) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Jeżeli w okresie pobierania dodatkowego zasiłku opiekuńczego ubezpieczony będący pracownikiem wykonującym zawód medyczny, zatrudniony w podmiocie leczniczym w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295), świadczy pracę w podmiocie leczniczym w ramach dyżuru medycznego w godzinach innych niż czas zwolnienia od wykonywania pracy w związku z osobistym sprawowaniem opieki, o której mowa w art. 4 ust. 1 i 1a, oraz poza normalnymi godzinami pracy, przepisu art. 17 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie stosuje się (…)”.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Zasiłek chorobowy równy podstawie wymiaru

Kary RODO w medycynie

Zasiłek chorobowy równy podstawie wymiaru

Zasiłek chorobowy równy podstawie wymiaru jednak tylko w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii i tylko w wyjątkowych sytuacjach. Czytaj więcej o zmianach, jakie wprowadza Specustawa COVID-19.

Zgodnie z art. 4c) ww. Ustawy cyt.: „(…)  W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ubezpieczonemu wykonującemu zawód medyczny zatrudnionemu w podmiocie leczniczym, w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w  przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wynikających z pozostawania w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym oraz w czasie niezdolności do pracy z powodu COVID-19  powstałej w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym przysługuje zasiłek chorobowy, którego miesięczny wymiar wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku obliczonej na podstawie przepisów ustawy oświadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (…)”.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Teleporady w związku z COVID-19

Telemedycyna w związku z COVID-19

Teleporady w związku z COVID-19

Teleporady w związku z COVID-19, jak rozpocząć ich udzielanie. Instrukcja CSIOZ opisująca sposób podłączenia do Centralnego Systemu Teleporad.

Zgodnie z art. 7 ust. 4) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Lekarz oraz lekarz dentysta spełniający warunki, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, może udzielać świadczeń opieki zdrowotnej w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 za pośrednictwem systemu teleinformatycznego udostępnionego przez jednostkę podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia, zwanych dalej „teleporadą”, z pominięciem obowiązków wynikających z art. 101 tej ustawy oraz obowiązków dotyczących dokumentacji medycznej wynikających z przepisów o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Działalność ta nie podlega wpisowi do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.(…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 5) ww. Ustawy cyt.: „(…)  W celu uzyskania dostępu do systemu, o którym mowa w ust. 4, lekarz oraz lekarz dentysta składa do jednostki, o której mowa w ust. 4, wniosek w postaci elektronicznej zawierający:

  1. oświadczenie o zamiarze udzielania teleporad, z podaniem miejsca i, jeżeli to możliwe, czasu ich wykonywania;
  2. dane dotyczące tego lekarza albo lekarz dentysty:
    a. imię i nazwisko,
    b. datę urodzenia,
    c. numer PESEL lekarza lub lekarza dentysty lub serię i numer jego dowodu tożsamości w przypadku braku numeru PESEL,
    d. numer prawa wykonywania zawodu lekarza lub numer prawa wykonywania zawodu lekarza dentysty,
    e. określenie tytułu zawodowego,
    f. posiadane specjalizacje,
    g. numer telefonu do kontaktu,
    h. adres poczty elektronicznej,
    i. adres do korespondencji (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 6) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Jednostka, o której mowa w ust. 4, ma prawo przetwarzać dane pozyskane w związku z udostępnianiem systemu, o którym mowa w ust. 4, w tym dane dotyczące udzielanych teleporad (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 7) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Lekarz oraz lekarz dentysta udzielający świadczeń, o których mowa w ust. 4, prowadzi dokumentację medyczną w postaci karty teleporady (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 8) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Karta teleporady zawiera:

  1. oznaczenie pacjenta:
    a. imię i nazwisko,
    b. numer PESEL, a w jego braku serię i numer innego dokumentu potwierdzającego tożsamość,
    c. datę urodzenia oraz płeć, jeżeli numer PESEL nie został nadany,
    d. adres miejsca zamieszkania,
    e. adres poczty elektronicznej,
    f. numer telefonu do kontaktu;
  2. oznaczenie osoby udzielającej teleporady:
    a. imię i nazwisko,
    b. tytuł zawodowy,
    c. numer prawa wykonywania zawodu;
  3.  informacje dotyczące stanu zdrowia oraz zalecanego procesu diagnostycznego i leczniczego:
    a. rozpoznanie choroby lub problemu zdrowotnego,
    b. zalecenia,
    c. informacje o wystawionych zaświadczeniach, receptach lub skierowaniach,
    d. inne informacje istotne dla procesu leczenia. (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 9) ww. Ustawy cyt.: „(…) Karty teleporady są przechowywane przez okres 30 dni od dnia udzielenia teleporady (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 10) ww. Ustawy cyt.: „(…) W odniesieniu do lekarza lub lekarza dentysty, o którym mowa w ust. 4:

  1. recepta oraz dokument realizacji recepty – zawierają dane wymagane dla recepty pro auctore albo pro familiae;
  2. za adres miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych – uznaje się adres siedziby jednostki, o której mowa w ust. 4 (…)”.

Zgodnie z art. 7 ust. 11) ww. Ustawy cyt.: „(…) Teleporady mogą być również udzielane przez podmioty wykonujące działalność leczniczą. Przepisy ust. 4–9 stosuje się odpowiednio (…)”.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Obowiązek zgłoszenia wyniku badania

Obowiązek zgłaszania wyników badań laboratoryjnych

Obowiązek zgłaszania wyników badań laboratoryjnych.

Obowiązek zgłoszenia wyniku badania laboratoryjnego w kierunku biologicznego czynnika chorobotwórczego.

Zgodnie z art. 29 ust. 1) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Diagnosta laboratoryjny lub inna osoba uprawniona do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej, w przypadku wykonania badania w kierunku biologicznego czynnika chorobotwórczego zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7 pkt 1, są obowiązani w przypadkach określonych w tych przepisach do zgłoszenia wyniku tego badania właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu określonemu zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7 pkt 2. Zgłoszenia dokonuje się niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od momentu uzyskania wyniku (…)”.

Zgodnie z art. 29 ust. 1a) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Kierownicy laboratoriów diagnostycznych zapewniają warunki organizacyjne i techniczne dla realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz sprawują nadzór nad jego wykonywaniem (…)”.

Zgodnie z art. 29 ust. 3) ww. Ustawy cyt.: „(…) Zgłoszenie zawiera dane osoby, u której stwierdzono dodatni wynik badania w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych:

1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
3) obywatelstwo;
4)  płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rodzaj biologicznego czynnika chorobotwórczego i jego charakterystykę oraz inne informacje istotne dla sprawowania nadzoru epidemiologicznego zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej (…)”.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej stało się faktem. Warto zapamiętać ten numer dziennika ustaw Dz.U. z 2020r., poz 666. W związku z faktem, iż temat dotyczy wszystkich podmiotów medycznych prowadzących dokumentację medyczną, informujemy iż przygotowujemy kolejne opracowania dotyczące zagadnienia, jak również warsztaty szkoleniowe.

Informacja o wejściu w życie

Od kiedy wchodzą w życie

Ogólnie co się zmieniło

Porównanie stare i nowe

Przekazywanie danych o wynikach leczenia

Przekazywanie danych o wynikach leczenia lub o wykluczeniu nosicielstwa u ozdrowieńca

Przekazywanie danych o wynikach leczenia lub o wykluczeniu nosicielstwa u ozdrowieńca

Przekazywanie danych o wynikach leczenia lub o wykluczeniu nosicielstwa u ozdrowieńca nowy obowiązek wynikający z art. 40a Ustawy z dnia 05 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2019r., poz 1239).

Zgodnie z art. 40a ust. 1) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Podmiot leczniczy, w którym lekarz sprawuje opiekę medyczną nad osobą zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną określoną w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 pkt 1 albo osobą podejrzaną o takie zakażenie lub zachorowanie, przekazuje do właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego dane o wynikach leczenia lub o wykluczeniu nosicielstwa u ozdrowieńca (…)”.

Zgodnie z art. 40a ust. 2) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Przekazaniu podlegają wyłącznie dane spośród wymienionych w art. 30 ust. 2 w zakresie, w jakim są one niezbędne dla zapobiegania i zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych. (…)”.

Zgodnie z art. 40a ust. 3) ww. Ustawy cyt.: „(…)  Minister właściwy do spraw zdrowia określi  w drodze rozporządzenia:

  1. wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w ust. 1,
  2. zakres danych spośród wymienionych w art. 30 ust. 2, okoliczności, termin i sposób ich przekazywania,
  3. właściwość państwowego inspektora sanitarnego w zakresie otrzymania danych na podstawie ust. 1

– w celu zapewnienia skuteczności zapobiegania tym chorobom zakaźnym i zakażeniom i ich zwalczania, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej  oraz porównywalności informacji zbieranych w krajowym i międzynarodowym nadzorze epidemiologicznym (…)”.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej.

Nowe Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej stało się faktem. Warto zapamiętać ten numer dziennika ustaw Dz.U. z 2020r., poz 666. W związku z faktem, iż temat dotyczy wszystkich podmiotów medycznych prowadzących dokumentację medyczną, informujemy iż przygotowujemy kolejne opracowania dotyczące zagadnienia, jak również warsztaty szkoleniowe.

Informacja o wejściu w życie

Od kiedy wchodzą w życie

Ogólnie co się zmieniło

Porównanie stare i nowe

Jak prowadzić dokumentację medyczną po zmianach

Elektroniczna Dokumentacja Medyczna - Rozporządzenie w sprawie dokumentacji medycznej

Jak prowadzić dokumentację medyczną

Jak prowadzić dokumentację medyczną, oto pytanie, które spędza sen z powiek lekarzom,osobom zarządzającym podmiotami medycznymi, administratorom systemów informatycznych, a także inspektorom ochrony danych. Dnia 15 kwietnia 2020r. weszło w życie nowe Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 06 kwietnia 2020r., w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz.U. 2020, poz. 666).

Dowiedz się więcej

Ułatwienia rozliczeń z NFZ

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 kwietnia 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej

Ułatwienia rozliczeń z NFZ.

Ułatwienia rozliczeń z NFZ stały się faktem za sprawą wejścia w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia
z dnia 15 kwietnia 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2020r., poz. 696).

Wprowadzone zmiany.

Zmiana miejsca udzielania świadczeń (§ 7 ust. 3 załącznika)

Dotychczas: Zmiana określonego w umowie miejsca udzielania świadczeń następuje na pisemny wniosek świadczeniodawcy. Dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu rozpatruje wniosek w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania i udziela zgody albo odmawia jej wydania w formie pisemnej.

Zmiana: Zmiana określonego w umowie miejsca udzielania świadczeń następuje  na wniosek świadczeniodawcy , po uzyskaniu zgody dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu. Brak odpowiedzi na wniosek w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania oznacza jego pozytywne rozpatrzenie.  Dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu może  przed upływem tego terminu, po poinformowaniu o tym wnioskodawcy  wydłużyć termin rozpatrzenia wniosku o kolejne 7 dni. Brak odpowiedzi na wniosek w wydłużonym terminie oznacza jego pozytywne rozpatrzenie.

Rozliczenia przy zaprzestaniu opieki (§ 17 ust. 1 załącznika)

Dotychczas: W przypadku świadczeń rozliczanych na podstawie kapitacyjnej stawki rocznej, należność z tytułu realizacji świadczeń za okres sprawozdawczy, określona w rachunku przekazywanym przez świadczeniodawcę, stanowi sumę dwunastych części iloczynów liczby świadczeniobiorców objętych opieką w poszczególnych grupach świadczeniobiorców i kapitacyjnych stawek rocznych, z uwzględnieniem współczynników korygujących.

Zmiana: W przypadku świadczeń rozliczanych na podstawie kapitacyjnej stawki rocznej, należność z tytułu realizacji świadczeń za okres sprawozdawczy, określona w rachunku przekazywanym przez świadczeniodawcę, stanowi sumę dwunastych części iloczynów liczby świadczeniobiorców objętych opieką w poszczególnych grupach świadczeniobiorców i kapitacyjnych stawek rocznych, z uwzględnieniem współczynników korygujących. W przypadku zaprzestania obejmowania opieką świadczeniobiorców w trakcie okresu sprawozdawczego należność, o której mowa w zdaniu pierwszym  jest ustalana jako  suma dwunastych części iloczynów liczby świadczeniobiorców objętych opieką w poszczególnych grupach świadczeniobiorców  i stawek rocznych, pomnożona przez iloraz liczby dni obejmowania opieką i liczby dni roboczych wdanym okresie sprawozdawczym  z uwzględnieniem współczynników korygujących.

Rozliczanie świadczeń uzdrowiskowych (§ 25 załącznika)

Dotychczas: Należność z tytułu umowy za realizację świadczeń leczenia uzdrowiskowego oddział Wojewódzkiego Funduszu wypłaca przelewem na rachunek bankowy określony w umowie w terminie 14 dni od dnia dostarczenia przez świadczeniodawcę dokumentów rozliczeniowych. Przepisów § 24 ust. 1 i 6 nie stosuje się.

Zmiana: Wyrazy „14 dni” zastępuje się wyrazami „5 dni roboczych”. Uchyla się zdanie drugie.

Płatność a braki w dokumentacji rozliczeniowej (§ 26 ust. 4 załącznika)

Dotychczas: Oddział Wojewódzki Funduszu dokonuje płatności wstrzymanych należności w terminie 7 dni od dnia otrzymania uzupełnionych lub poprawionych dokumentów rozliczeniowych, informacji, o której mowa w § 17 ust. 2, dokumentów, o których mowa w § 23 ust. 5, lub otrzymania korygujących dokumentów rozliczeniowych, nie wcześniej jednak niż w terminie płatności przewidzianym dla złożenia prawidłowych dokumentów.

Zmiana: Oddział wojewódzki Funduszu dokonuje płatności wstrzymanych należności w terminie 5 dni roboczych od dnia otrzymania uzupełnionych lub poprawionych dokumentów rozliczeniowych, informacji, o której mowa w §17 ust. 2, dokumentów, o których mowa w §23 ust. 5, lub otrzymania korygujących dokumentów rozliczeniowych

Zmian jest więcej ....

  • Ułatwienia w zakresie wymiany dokumentów (§ 23 ust. 6, 6a, 7, 8, 9 załącznika)​.
  • Znaczne usprawnienie  i przyspieszenie składania oświadczeń i wniosków dotyczących umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (§ 39, 40 załącznika)​.
  • Szereg tymczasowych rozwiązań  obowiązujących w związku z trwaniem stanu zagrożenia epidemicznego.
  • Zachęcamy do wnikliwej analizy treści Rozporządzenia z uwagi na jego szczególny charakter oraz przedmiot regulacji.

Opis badań diagnostycznych w EDM

Opis badań diagnostycznych w postaci elektronicznej dokumentacji medycznej

Opis badań diagnostycznych w EDM.

Opis badań diagnostycznych w EDM. Od kiedy należy prowadzić w postaci elektronicznej dokumentacji medycznej opisy badań diagnostycznych? Kiedy mamy do czynienia z opisem badań diagnostycznych? 

Dowiedz się więcej