cyt.: „(…) Z projektowanej ustawy wynika dwojaka rola instytucji centralnej. Jest to bowiem zarówno udzielanie informacji i wsparcia zgłaszającym naruszenia prawa, jak i przyjmowanie tzw. zgłoszeń zewnętrznych (w tym przyjęcie i wstępna weryfikacja zgłoszenia, nadanie sprawie dalszego biegu poprzez skierowanie zgłoszenia do instytucji publicznej właściwej do jego merytorycznego zbadania, przekazanie informacji zwrotnej zgłaszającemu). Artykuł 11 ust. 1 pkt 2 ustawy o RPO przewiduje wprawdzie, że po zapoznaniu się z wnioskiem Rzecznik może poprzestać na wskazaniu  wnioskodawcy przysługujących mu środków działania. W istocie jednak treść tego przepisu realizuje zasadę subsydiarności, polegającą na tym, że Rzecznik nie zastępuje i nie wyręcza obywateli w prowadzeniu ich spraw, a więc nie świadczy usług typowo adwokackich. Działania interwencyjne podejmuje dopiero wtedy, gdy wnioskodawca wykorzystał przysługujące mu przewidziane prawem środki działania i pomimo to w dalszym ciągu uważa, że jego sprawa została załatwiona z naruszeniem praw i wolności. Dotychczasowa praktyka wskazuje, że wnioskodawcy często występują do Rzecznika w sprawach, w których w dalszym ciągu mają pełną możliwość korzystania z powszechnie dostępnych środków. Rzecznik Praw Obywatelskich jest zaś zobowiązany do podjęcia sprawy dopiero, gdy – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o RPO – poweźmie wiadomość wskazującą na naruszenie wolności i praw człowieka i obywatela. (…)”